Vervolg Hoge Veluwe.
Naar aanleiding van onze reactie op de plannen van de Stichting het Park de Hoge Veluwe ontvangen wij de volgende reactie, waar wij natuurlijk op gereageerd hebben: ”
Hartelijk dank voor uw uitgebreide bericht en voor de zorgvuldige manier waarop u uw standpunt toelicht. We begrijpen dat u zich zorgen maakt over de gevolgen van de beleidswijziging per 1 januari 2026 voor de toegankelijkheid van Het Nationale Park De Hoge Veluwe. Uw betrokkenheid bij dit onderwerp en uw inzet voor gelijke kansen voor mensen met een beperking waarderen wij zeer.
Graag willen wij benadrukken dat de maatregel geen beperking van de toegankelijkheid van het Park inhoudt. Bezoekers met een beperking blijven welkom met hun eigen (aangepaste) voertuig en met een begeleider. Wat verandert, is dat voortaan het reguliere tarief geldt voor zowel het voertuig als de begeleider.
De beslissing is met zorg genomen. De eerdere regeling leidde in de praktijk tot ongelijkheid en lastige situaties bij de entree, waarbij medewerkers moesten beoordelen wie wel of niet recht had op gratis toegang. Met één uniforme regeling willen we iedereen op dezelfde manier behandelen en voorkomen dat bezoekers zich hoeven te verantwoorden over hun beperking.
We begrijpen dat u dit anders ziet en betreuren het dat u dit besluit als een stap terug in toegankelijkheid ervaart. Uw betrokkenheid bij dit maatschappelijke onderwerp en uw oproep tot dialoog nemen wij met respect kennis van.
Onze reactie op dit bericht: ”
Toch blijven wij van mening dat deze beleidswijziging in de praktijk wél een beperking van de toegankelijkheid betekent. Voor veel mensen met een ernstige fysieke beperking is een begeleider geen luxe, maar een voorwaarde om überhaupt het Park te kunnen bezoeken. Ook het gebruik van een eigen, vaak aangepast voertuig is geen keuze, maar noodzaak. Door hiervoor voortaan het reguliere tarief te rekenen, legt u een extra financiële drempel op aan precies die groep voor wie de toegankelijkheid bedoeld zou moeten zijn.
Wij begrijpen dat de eerdere regeling soms leidde tot discussies bij de ingang. Maar dat is geen reden om het principe van toegankelijkheid los te laten. De gehandicaptenparkeerkaart (GPK) – en vanaf 2028 ook de nieuwe landelijke gehandicaptenpas – biedt juist een objectief en controleerbaar middel om vast te stellen wie in aanmerking komt. Daarmee hoeft geen enkele medewerker meer te beoordelen “wie gehandicapt genoeg is”. De instrumenten om onderscheid op zorgvuldige wijze te maken, bestaan dus al.
Wij vinden het jammer dat uw organisatie ervoor kiest om “gelijke behandeling” strikt financieel te interpreteren, terwijl het VN-Verdrag Handicap en ook het College voor de Rechten van de Mens benadrukken dat gelijke behandeling juist betekent dat rekening wordt gehouden met verschillen. Toegankelijkheid gaat niet alleen over fysieke toegang, maar ook over de mogelijkheid om deel te nemen zonder extra obstakels of financiële belemmeringen.
Wij hopen dat Stichting Het Nationale Park De Hoge Veluwe dit besluit nogmaals wil heroverwegen, of op zijn minst in gesprek wil gaan met belangenorganisaties en ervaringsdeskundigen om te zoeken naar een oplossing die zowel uitvoerbaar als rechtvaardig is.
